ENİŞTE… “ÜMİT ERDOĞANGİL”..

Enişte kelimesi yabancı gibi gelir ilk başlarda insana..
Canınız ciğeriniz bacınızı emanet ettiğiniz ömür boyu aynı yastığa baş koyacak, acısıyla tatlısıyla koskoca bir ömrü paylaşacak kişidir enişte..
Başlangıçta yabancı gibi gördüğünüz kişiyle ilerleyen zaman içerisinde ağabey, kardeş..
Can ciğer dostluğunuz başlar..
Enişte artık ailenin bir ferdidir..
Oda sizin ailenizi sizin kadar yakın görür..
Kayınpeder.. Kaynana..
Kayınço ve baldız üçgeninde koskoca bir ailenin temsilcisi olur enişte…
İşte bunlardan biriydi benim eniştem..
Canım, ciğerim kardeşim..
Bacımın 45 yıllık kocası, yol arkadaşı..
Delikanlı yeğenlerimin çilekeş ve fedakar babası..
Açlıkta, toklukta birlikte tüm zorluklara göğüs gererek 45 yıllık bir ömrü paylaştılar bacımla birlikte..
Son yıllarını huzur ve mutlulukla yaşamak çoluk, çocuk ve torunlarla yaşanası ama kahrolası dünya’yı güzelden yana tamamlamak istiyordu..
Olmadı..
Allah ne derse o oluyor.
Ölüm her fani için kaçınılmaz bir gerçek, yakalandığı hastalığın pençesinde bir haftaya yakın bir süre yoğun bakımda Azrail’e karşın direndi..
Ölmemek adına yaşamaktı amacı.. Olmadı.. Ömür denilen yaşamın sonuna gelmişti..
Giderayak dağladı yüreklerimizi.
Geride 45 yıllık eşi, delikanlı çocukları ve torunları kaldı..
Allah ne derse o olur..
Mekanın cennet olsun be enişte..
Mekanın cennet olsun güzel kardeşim..
45 yıllık enişte kayınçoluğumuza öylesine güzel şeyler sığdırdık ki buradan satırlarla ifade etmem mümkün değil..
Acıyı bal eyledik seninle..
Mutluluğu çay bardağımızda şeker tadında yaşadık.
Olmadı be eniştem..
Olmadı.
Allah rahmet eylesin.. Rabbim bizlere sabırlar versin.
Haydi, kalın sağlıcakla.
Her şey yüreğinize göre olsun..